Schaarste draait niet alleen om geld. Het is een klimaat. Een seizoen dat zich vanbinnen nestelt en de zomer steeds verder weg doet lijken. Het fluistert in je oor als een ijle wind: ik ben niet genoeg, het leven is hard, er is nooit geld meer, er is geen liefde voor mij , er zal altijd een tekort zijn . En zo leert het lichaam te krimpen. Het leert om weinig te vragen, kruimels te vieren, aandacht te verwarren met genegenheid en urgentie met belangrijkheid. Het leven wordt gerantsoeneerd: van lachen, van rust, van knuffels.

Misschien begon het in een huis waar lof zeldzaam was, waar stilte zwaarder woog dan welke kreet dan ook. Misschien in een liefde die de zee beloofde en niets opleverde. Misschien in blikken die je voorbij schoten als iemand die langs een etalage loopt: ze zien, ze verlangen, ze nemen niet. En het hart, in een poging te overleven, ondertekende stille pacten: ik moet het verdienen om bemind te worden ; als ik mezelf laat zien, word ik afgewezen ; goede dingen duren niet lang . Dit waren zinnen die voorzichtig leken, maar die in feite een belemmering vormden.

Wanneer schaarste emotioneel is, zet het elegante maskers op. Het wordt perfectionisme, hyperonafhankelijkheid, een grapje op het juiste moment zodat niemand het gebrek opmerkt. Het wordt de overtuiging dat ik te veel of te weinig ben, dat ik geen ruimte heb , dat anderen op de eerste plaats komen . Het wordt het ingebakken idee dat intimiteit riskant is: ik kan niet vertrouwen , als ik me ontspan, gebeurt er iets slechts , vragen is zwakte . En zo loopt de ziel, zelfs omringd door mensen, met een koude rilling in de handen, als iemand die zonder jas door de nacht loopt.

Er is ook de schaarste aan tijd en stem. Het fluistert: Het is te laat , ik kan niet zijn wie ik ben , mijn behoeften staan ​​me in de weg , mijn vreugde is buitensporig . Het verandert het lichaam in een spreadsheet, verlangen in een schema, dromen in taken. En wanneer vreugde arriveert, drijft er een schaduw achteraan: als ik gelukkig ben, zal er iets ergs gebeuren . Het lachen keert terug naar mijn zak, de sprankeling naar mijn la.

Maar er komt een moment dat iets in ons het overleven beu wordt. Een honger die ouder is dan angst ontwaakt. Niet de honger om te bezitten, maar om erbij te horen. Om in je eigen vel te passen. Om in de spiegel te kijken en je thuis te herkennen. Dan komt therapie over als een kamer met warm licht – niet om de geschiedenis uit te wissen, maar om die te lezen met de ogen van iemand die weet dat alles wat ooit verdediging was, verzorgd wilde worden.

Therapie is de plek waar deze gewaagde zinnen eindelijk hardop kunnen worden voorgelezen, met de tijd. Waar ik niet genoeg ben, vind ik de vraag: "Genoeg voor wie?" Waar geen liefde voor mij is, vind ik de herinnering aan de liefde die mijn eigen overleving tot nu toe in stand heeft gehouden. Waar ik het nodig heb om liefde te verdienen, rust ik even uit en ervaar ik de mogelijkheid om zonder bewijs ontvangen te worden. Het is een ruimte van vertaling: van de taal van gebrek naar de taal van het leven.

In deze ontmoeting is er geen haast. Er is aanwezigheid. Er staat een stoel te wachten, een glas water, een zucht die in zijn geheel aankomt. Er zijn verhalen die vorm krijgen, tranen die betekenis krijgen, een lach die zich niet verontschuldigt. Er is een grond die steun biedt. En beetje bij beetje verandert het klimaat binnenin van seizoen. Dezelfde straten, dezelfde routine, maar een andere temperatuur. In plaats van het oude mantra – wat goed is, blijft niet duren – dringt zich iets breders op: misschien blijf ik in wat goed is.

Als je tot hier hebt gelezen en iets in je zegt: "Dit is het", beschouw deze tekst dan als een uitnodiging. Een eerste gebaar van genegenheid voor het deel van jou dat altijd geloofde dat er geen ruimte voor was . Kom met je afgezaagde versies en je onbeantwoorde vragen. Neem de zinnen mee die nog steeds op je drukken, inclusief die waarin staat dat ik niet mag vragen en dat ik op niemand kan rekenen . Er is een plek voor je klaargemaakt. Therapie belooft geen shortcuts; het biedt een pad. En onderweg de kans om je verhaal opnieuw te vertellen totdat het leven bij je past – en jij in het leven past – zonder dat je hoeft te krimpen. Wanneer je maar wilt, ik ben er voor je.