Depressie ontstaat vaak vanuit een stille plek: de aandrang om gevangen te blijven in het verleden. Het is alsof de geest een donkere kamer bouwt van herinneringen, pijn en oude verhalen, en dan geloven we dat beperkte ruimte onze hele realiteit is.

Conditionering uit het verleden creëert rigide identiteiten: "Ik ben zo omdat dat is gebeurd", "Ik kan het niet omdat ik op een dag heb gefaald", "Ik verdien het niet omdat ik gekwetst ben ". Deze zinnen worden innerlijke muren, waardoor we wat we hebben meegemaakt verwarren met wie we werkelijk zijn.

Maar de waarheid is dat je niet je ervaringen bént . Wat er is gebeurd, maakt deel uit van je geschiedenis, maar het definieert niet je hele wezen. Jezelf te veel identificeren met het verleden is als het dragen van een rugzak vol stenen: elke pijnlijke herinnering weegt zwaarder, totdat lopen bijna onmogelijk wordt.

Depressie voedt zich met deze illusie: dat er niets is buiten wat we al hebben meegemaakt, dat we gedoemd zijn de pijn te herhalen. Maar dit is niet de realiteit – het is slechts de vervormde kijk van een vermoeide en geconditioneerde geest.

De uitnodiging aan degenen die lijden is niet om het verleden te "vergeten", maar om het in een nieuw perspectief te plaatsen . Om er met compassie naar te kijken, te begrijpen dat het deel uitmaakte van een proces, en er vervolgens voor te kiezen om er niet toe gereduceerd te worden.

Wanneer we onze identificatie met wat we hebben meegemaakt loslaten, maken we ruimte voor een heden dat pulseert, leeft en vernieuwd wordt. Het heden draagt ​​niet de ketenen van gisteren. Het heden is altijd een mogelijkheid.

Genezing begint wanneer we erkennen: ik ben niet mijn pijn, ik ben niet mijn trauma, ik ben niet alleen mijn verhaal . Ik ben veel groter dan alles wat me ooit is overkomen.